Eindelijk weer een herberg vol: 18 pelgrims, heilige tradities en Coco de pelgrimspoes
Het nieuwe pelgrim seizoen is weer geopend!
En toen was het eindelijk zover en ging onze herberg Aves de Paso aan de Camino del Norte weer open, na vijf maanden winterstop. Het is echt heel fijn hoor en ook hard nodig, zo’n periode van rust en batterijen opladen. Tijd om familie en vrienden te bezoeken, dingen aan de herberg te verbeteren en repareren die al een hele tijd op de to-do-list stonden, zomaar een hele dag lang te kunnen lezen naast de kachel, te wandelen in de sneeuw van de Picos de Europa. Maar na vijf maanden verlangen we dan ook echt wel weer naar de drukte van een huis vol pelgrims. Ook Coco de poes ligt tegen die tijd regelmatig op de uitkijk, wachtend tot er eindelijk weer een pelgrim komt die haar iets lekkers toestopt of met haar wil kroelen.
Ik denk dat Coco sowieso de meest geaaide en gefotografeerde pelgrimspoes is op de Camino. Google maar eens op Albergue Aves de Paso en kijk dan op hoeveel foto’s ze staat die pelgrims hebben geplaatst:)
Wat dacht je van deze bijvoorbeeld. Zou ze stiekem hopen op ook een pootmassage?
Goed, op 1 april openden we dus onze deuren. Dit seizoen hebben we een tweede slaapzaal gemaakt en daarmee hebben we nu zes nieuwe slaapplaatsen, wat het totaal brengt op 18. Oef, ik ben benieuwd hoe het gaat zijn als we helemaal vol zitten, koken en wassen voor 18 personen, 18 nieuwe verhalen en avonturen horen. Het is vooral ook fijn dat we met deze extra bedden in de drukke periodes minder vaak ‘Nee’ hoeven te verkopen aan vermoeide wandelaars die na een lange dag lopen op zoek zijn naar een plek om uit te rusten.
Blijf op de hoogte van alle verhalen uit de herberg Aves de Paso aan de Camino del Norte. Je hoeft alleen maar op de knop hieronder te drukken!
Tot nu toe was het nog een beetje rennen of stilstaan qua gasten, deze eerste twee weken. De ene dag hadden we er drie, de volgende dag dertien, dan weer zes en een dag zelfs nul. Het maakt het ook leuk die eerste periode van het seizoen. Dat je nooit weet met hoeveel mensen je uiteindelijk aan de pelgrimstafel eindigt voor het gezamenlijke diner. Soms moet ik improviseren als er vlak voor we aan tafel gaan opeens nog vier pelgrims aankloppen met de vraag of we nog plek hebben. Een extra gevonden blik kikkererwten door de pastasaus en snel meer rucola en Oost-Indische kers plukken uit de tuin voor in de sla, aangevuld met een berg gebakken croutons er bovenop van het brood van gisteren.
Er kwamen die afgelopen weken alweer allerlei geweldige mensen voorbij: een echtpaar dat de Camino liep bij wijze van huwelijksreis, een Frans gezin met twee kleine kinderen dat hun fietstocht door Europa zal afsluiten in Santiago, twee Amerikaanse zussen die beiden hun man verloren het afgelopen jaar en de tocht wandelen als eerbetoon aan hun overleden echtgenoot. Ik verheug me op alle karakters en verhalen die er nog gaan komen dit seizoen en ik zal ze hier natuurlijk blijven delen!
Semana Santa
All zolang ik me kan herinneren ben ik gek op tradities en rituelen. De jaarfeesten op mijn vroegere Vrije school, in alle vroegte dauwtrappen met Pinksteren, stoelendans en bingo op Oudjaarsavond, een kaarsje aansteken voor overleden dierbaren in elke kerk die ik binnenga. Ook wat dat soort rituelen en tradities betreft kom ik in Spanje helemaal aan mijn trekken. De hoeveelheid dorpsfeesten en naamdagen lijkt wel oneindig. Zo is er in ons dorp in augustus bijvoorbeeld het grote feest met processies en dansen op de muziek van de gaita (een soort doedelzak), eindigend in een disco waar jong en oud tot in de vroege uurtjes feestviert, gevolgd door het cider- en kastanjefeest in november. Ook deze week is het groot feest in Spanje. Het is namelijk Semana Santa, de heilige Paasweek. Alle Spanjaarden hebben vakantie en trekken eropuit. En er is een overvloed aan processies en heilige missen te bezoeken, ook in Llanes, het stadje dat het dichtst bij Pendueles ligt.
Toen ik eerder dit jaar in Zuid-Spanje was om aan mijn boek te werken, botste ik tijdens een avondwandeling per ongeluk op een repetitie voor de Paasprocessie. Je kunt hier goed zien wat een precisiewerk dat is, zo’n loodzwaar ding door de straten tillen. Gaaf toch?
Het zoutpad
Oooooh, en ik ben nu toch een beetje jaloers op jullie. Jullie kunnen namelijk al naar de bioscoop om de verfilming van Het Zoutpad te zien! Het boek van Raynor Winn, waarin ze samen met haar chronisch zieke man Moth langs de zuidwestkust van Engeland wandelt nadat ze hun huis zijn kwijtgeraakt, heb ik destijds in een ruk uitgelezen. Nu is het dus verfilmd en in de Nederlandse bioscoop te zien. Hier in Spanje moeten we helaas nog even wachten. (Nog los van het feit dat de meeste films hier worden nagesynchroniseerd en dat ik daar maar moeilijk aan kan wennen.) Gaat dat zien dus! En vertel me alvast wat je ervan vond in de chat.
Boekenclub
Over boeken gesproken: op donderdagavond 15 mei is de eerste Mijn herberg aan de Camino-boekenclub en wel over het boek In mijn voetsporen: Trektocht over oude paden naar een nieuwe toekomst, van Sarah Meuleman. In de vorige nieuwsbrief vertelde ik er al kort iets over. Lezen dat boek en dan gaan we erover praten met elkaar hier op Substack, leuk!
Nog meer boekennieuws
We blijven nog even bij de boeken, als jullie het goed vinden. Nu de datum steeds dichterbij komt waarop mijn eigen boek ‘Mijn herberg aan de Camino’ verschijnt (op 6 juni is dat, echt heel spannend), mag ik op allerlei verschillende plekken vertellen over de herberg, hoe ik hier in Spanje ben beland en welke avonturen ik hier allemaal beleef. Deze week stond er een interview in de Kurier, een grote krant in Oostenrijk. En ook nog in een Spaanse krant, wat een eer! Mocht je zin hebben je Duits en/of Spaans een beetje op te halen, lees vooral de interviews:)
De nummers van Sébastien
En we sluiten af met een nieuw nummer van Sébastien, net als de vorige en ook de volgende keren. Ik zei toch al dat ik van tradities houd?;) Komt ie:
3
3 is het gemiddelde gewicht in kilogram dat we aan onze tas toevoegen voor 'het geval dat'. Het gewicht waar we in het begin alle goede redenen voor vinden om mee te nemen onderweg. Uiteindelijk dient het geen ander doel dan onze schouders, benen en voeten te belasten. Deze drie kilo's zijn de bevestiging dat wat we tijdens dit avontuur in onze tas meedragen, vooral onze angsten zijn. Onze angst om zonder te komen zitten, onze angst voor het onbekende, ons gebrek aan vertrouwen in het vermogen van de route om ons precies te geven wat we nodig hebben, wanneer we het nodig hebben. Veel pelgrims gaan op weg in de hoop een nieuwe betekenis in hun leven te vinden, zonder zich te realiseren dat verandering alleen kan plaatsvinden als ze eerst de bagage loslaten die hen ervan weerhoudt te veranderen. Loslaten betekent erop vertrouwen dat je niet alles onder controle hebt.
3 kilo is ook het gemiddelde gewicht van een pasgeboren baby. Moeten we soms niet een beetje opgeven van wie we zijn om herboren te worden?
Over twee weken verschijnt er weer een nieuwe nieuwsbrief in je mailbox, met een exclusieve preview van mijn boek. Tot de volgende keer, ¡Hasta la proxima, guapos!
Wij maakten dit jaar voor het eerst de Semana Santa mee. Elke dag hoorden we de muziek die gespeeld werd tijdens de processies en een aantal keer gingen we kijken. Bijzonder om te zien hoe het dan stil wordt om iedereen de ruimte te geven om op zijn of haar manier stil te staan bij dat wat je ziet.